: دلت می خواهد برگردی؟

: نه !

: به هیچ وقت؟ به هیچ جا؟ مثلا کودکی.....

: کودکی که اصلا! پر از فکر و خیال و ندانسته هایی بودم که قد دیوِ سفیدِ رستم،برای ذهنم بزرگ و آزار دهنده بود.بلد نبودم نگرانی هایم را مهار کنم،انقدر به خوردِ روحم می رفتند که حالا هنوز مزه شان را احساس می کنم.

:به روز های خوش و نابِ نوجوانی؟ به چهارده سالگی؟ به روزهایی که خیلی چیزها ترو تازه و هیجان انگیز بود؟

: نه.دلم بازگشت نمی خواهد.حتی به لحظه های خوب.دوست ندارم منتشان را بکشم،دوست ندارم فکر کنم توی آینده خانه ندارند و آدرسشان همیشه از گذشته می گذرد،دوست ندارم 21 سالگی ام را به امان خدا رها کنم و برگردم چهارده سالگی را بغل کنم.دوست دارم بمانم بالا سر همین 21 سالگی و  برایش مادری کنم.بازگشت،نگران کننده است.به خاطرات تکیه دادن بهتر از فرو رفتن توی حفره ی زمان است.دوست دارم  بمانم و بگذرم و بگذرد تا بدانم وزن زیادی ندارم.سبکم و هیچ بندی از دل و پایم به زمان وصل نیست.

: فوتون ها وزن زیادی ندارند.....

: دوست دارم فوتون باشم.فیزیک کلاسیک حدسم بزند ولی من را نفهمد.دوست دارم فوتون باشم،هروقت به مانع رسیدم سرعتم را زیاد کنم.دوست دارم فوتون باشم و ایستادنم،معادل مردنم بشود.دوست دارم فوتون باشم و به جای جرم،انرژی،"بودنم"را مشخص کند.دوست دارم فوتون باشم و........

: حالا چی؟

: حالا روزهایم می گذرد و همه چیز خوب نیست.روزهایم می گذرد و دل معلقی دارم.روزهایم می گذرد و بیشتر،سکوت می کنم.روزهایم می گذرد و می دانم عوض شدن،راه نجاتم است.روزهایم می گذرد و دنبال عوض کردن شکل چیزهای اطراف نیستم.فقط غوطه ورم توی فکر "چگونه بودنِ خودم".دلم می خواهد هذیانِ فیزیکی بگویم.دلم می خواهد عینکی مثل استاد داشته باشم.دلم می خواهد موجودات ریاضی توی کتاب ها،داخل طبیعت و دنیایم راه بروند و حرف بزنند و رنگ بگیرند.دوست دارم الان 6 صبح باشد و من سحر خیزی که اصلا خوابش نمی آید.

: استاد گفت فکر کنید 12 یک شب به دنیا آمدید و 12 فردا شبش می میرید.80 سال زندگیتان را معادل این 24 ساعت ببینید.

: پس وقتی بیست ساله بودم،ساعت ششِ صبح بوده.آفتاب تازه درآمده.هنوز خیابان ها ترافیک نشده.یک عده نان داغ خریده اند و یک عده هم زیر پتوهاشان خزیده اند.

: تو، لای چشم هایت را باز کردی که خواب قایم شده زیرِ پلک هایت را نشان آفتاب دهی تا لو بروند و خودشان زودی بپرند بیرون و بیدارِ بیدار شوی.

: خوابِ لای چشم هایم بیرون نپریده.الان ساعت 6:30 صبح است وفقط 18 ساعت وقت دارم،تازه اگر 80 سال عمر کنم.استاد گفت بترسید از وقتی که ساعت بشود یک ظهر و شما تازه از خواب بیدار شوید.

: بعد هم به پنجره نگاه کرد و گفت:من بعدازظهرِ آن بیست و چهار ساعتم و چند سال دیگر غروب خودم را می بینم.شماها به استاد خیره شدید و تو،توی دلت گفتی که همه ی روزهایت را بیشتر خوابیده ای،چطور می توانی این یک روزی که معادلِ همه عمرت می شود را سحرخیز باشی؟ تو ترسیدی و یادت افتاد چه لحظه هایی را از دست دادی.اما دلت نخواست برگردی؟

: نه.دوست ندارم.دلم می خواهد بروم به سمت چیزی که باید باشم.به سمتِ سبکی.مثل فوتون.جرمی با خودش حمل نمی کند.فقط بارِ انرژی دارد و راهِ روشن.

حسرت،جرمِ سرعت کاهی ست که وقتی گوشه ی دل آدم خانه کرد،در هر زمانی هی بچه می زاید.وقتی ما داریم به جلو می رویم،مدام آه و ناله می کند که بچه هایم را توی فعل های ماضی جا گذاشته ام،برگرد و دلت را ببر پیش ای "کاش ها"،پیش "گذشته ها خوب بود"،پیش روزهایی که از دست رفت.

دوست دارم حرکت کنم درون این معلقِ دلتنگی و آرزو و زمان،بدانم تلک الایام نداولها بین الناس.....بدانم که حسرت شتری ست که مجنون سوار شد.پیش لیلی نمی بردش،فقط دنبالِ بچه ی خودش می گردد و مجنون را آواره ی چه کنم ها می کند.

دلم برای لیلی خیلی تنگ شده.تا الان هرچه بوده ام را دوست ندارم.بی او هرچه گذشت بد بود.دوست دارم به شوق او راهم را بگیرم و بروم.

: بار سفر ببندیم و بریم بهتر نیست؟

: چرا،بهتر است.

توقف ها آزار دهنده شده.ما توی فرودگاه ها قرار اوج گرفتن نمی گذاریم.دلمان می تپد ولی پایمان را به زمین متصل کردیم و دستمان را به حسرت،گره زدیم.نگاه تارمان هنوز خواب آلوده است و قدر نورِ تازه دمیده ی شش صبح را نمی دانیم.رو برگردانده ایم و چشم دوختیم به زمین.

: چشم ما پر از خاک بازی دنیاست ولی بازهم مثل قصه های قدیمی،دلمان برای آسمان تنگ شده.......