ما مردم صلح طلبي بوديم ولي اون هايي که رفتند جنگيدند و اون هايي که رزمنده هاشون رو بدرقه کردند.شب و روز فکر صلح و آشتي رو تو ذهنشون پرورش نداند،امام ما فکر راي زني هاي سياسي نبود.شعار جنگ جنگ تا پيروزي،يک شعار واقعي بود.کساني که به قطع نامه افتخار مي کنند يا نمي دونند يا خودشون رو به ندونستن مي زنند که اگر قطع نامه اي هم امضا شد،از صدقه سرِ همين جنگ جنگ تاپيروزي بود.مردمي که با اين روحيه مقابل دشمن مي ايستند،ضد ضربه مي شن.نابود ناپذير مي شن،مثل ديوار.من اگه بفمم که ده بار مشت زدنِ من تو ديوار غير از داغون شدنِ دستم،نتيجه ي ديگه اي نداره،بار يازدهم مشت نمي زنم.اگرچه مشت هاي نابه حق آمريکا،به جهان و ايران صدمه هاي زيادي وارد کرده و مي کنه اما خدا وعده داده که هرچي آتش افروزي اون ها بيشتر بشه،اين ور گلستانِ پر بارتري داريم.اين ها فقط شعار نيست.حقيقتي که ما بايد در قالب اين حقيقت دست به محاسبه بزنيم.من مخالف مذاکره نيستم.اما مذاکره ي قدرتمند.اگه ما پشت ميز مذاکره مي شنيم، وظيفه داريم و خيلي هم وظيفه داريم که مردم ما ذره اي،لبخند دشمن رو باور نکنند و وظيفه داريم جلوگيري کنيم از اينکه به اين مذاکرات دل ببندند.همون کاري که آقا مي کنند.تو اين مدت آقا مرتبا در حال هشدار دادن هستند بدون اينکه حمايت خودشون رو از مذاکره کنندگان دريغ کنند،مسئولين هم بايد همين طور با ملت حرف بزنند.نه حماسه ي سياسي ما وابسته به مذاکراته نه حماسه ي اقتصادي ما.ما بايد همون کاري رو بکنيم که زمان جنگ کرديم.مادري لحظه اي تعلل نکرد توي فرستادن بچه اش به جبهه،با اونکه در عالم دو دوتا چهارتاي معمولي،اين مبارزه نبود براي افراد ما،بلکه خودکشي بود.اما در عالمِ عمل به وظيفه و بزرگتر دونستن قدرت خدا و ايمان به وعده ي صادقه،به قول شهيد همت،چه بکشيم چه کشته بشيم،پيروزيم و پيروز بوديم.و نه تنها هم رنگ جماعت دنيا نشديم بلکه موجي توي ديگر کشور ها به وجود آورديم.