آدم اين جا تنهاست،و در اين تنهايي،سايه ي ناروني تا ابديت جاري ست....درسته که من سهراب نيستم و ناروان هاي کاشاني روي سرم سايه هاي بزرگ و مهربونشون رو نمي دازند،اما بالاخره طهورام و سايه ي همين گلدونِ کوچيکو اگه روي سرم ندارم ولي جلوي چشمم روي ديوار دارم و تنهايي هاي خاص خودم رو توش مي بينيم.