امان از تو طهورا، اماااااااااااااااااااااااااان
اول اينکه خيييييييلي قشنگ و روان و راحت نوشته اي،آفرين و هزاران افرين
و اما دوم... من به عنوان يک مادر و به عنوان يک معلم واقغا دلم براي يه همچين جرياناتي که تعريف کردي غصه مي خوره و به تمام معنا مي سوزه،براي هر کسي که قراره امتحان بده و حالا به هر دليلي از پس سوال هايي که در مقابلش قرار گرفته بر نمي آيد و هميشه ياد روز حساب ميفتم و........
و اما سومين حرفم،واقعا اميد همه ي ما به کارهاي تدريجي مان است
به توشه و پس اندازي که هر لحظه و هر آن داريم براي خودمون ذخيره مي کنيم که صد البته بايد دعا کنيم و از او بخواهيم که وزن کارهامون رو سنگين کنه که :فاما ثقلت موازينه فهو في عيش? راضي?
آرزوي موفقيت برايت دارم