بله منم قبول دارم که تو اسلام نه صلح ارزشه و نه جنگ.حفظ حقه که ارزشمنده.فقط بحث اين جاست.تو شرايطي که ما هرجا به سابقه ي عقب نشيني نگاه کرديم،ديديم اون ها نه تنها به تعهداتشون عمل نکردند بلکه چندين قدم جلوتر هم اومدن و طلبکارتر هم شدند.حالا به نظرتو عقب نشيني درمقابل چنين دشمني درسته؟در ضمن اون ها تا جايي به تحريم ها ادامه مي دن که اميد داشته باشند ايران کوتاه مياد،پس عقب نشيني ما يعني اميدوار کردن دشمن براي تحريم و فشار بيشتر.ازطرفي به قول خودت اگه بخوايم عقلاني فکر کنيم بايد ببينيم شرايط ما ازلحاظ خارجي چه طوريه و واقعا وضعيت ما با صلح امام حسن قابل مقايسه است؟ ما الان تو موضع قدرت هستيم.نه ضعف.اميد لبنان و سوريه و فلسطينيم.به طور مستقيم از اين کشورهاي محروم حمايت مي کنيم و آمريکا جرئت نداره حرفي بزنه.ما مسئله ي بيداري اسلامي رو هدايت مي کنيم و همين براي ما هم وظيفه ي بيشتر به وجود مياره هم قدرت بيشتر.در چنين شرايطي واقعا عقب نشيني کار بهتريه؟ اصلا به نظرت ما اگه تا کجا عقب نشيني کنيم آمريکا هم کوتاه مياد؟قضيه هسته اي رو بي خيال بشيم باهامون همون کاري رو مي کنند که دوره ي آقاي خاتمي کردند و به ايران گفتند محور شرارت،مسئله ي حقوق بشر رو دوباره وسط مي کشند،سر اينکه ما اسرائيل رو به رسميت نمي شناسيم گير مي دن و..... عقب نشيني در برابر آمريکا يعني پس دادن انقلاب!......اگه به اين تحليل ها هم نگاه نکنيم،کافيه به دست ولي فقيه مون نگاه کنيم که ما رو به کجا هدايت مي کنه.معياري بزرگ تر ازاين توي اسلام و فقه شيعه هست؟