طهورا...
به حق شباهتي که بهم داريم قسم مي خورم!
که يه قسمت طوويلي از عمرم رو آرزو مي کردم که زندگي مثل فيلماي تلويزيوني باشه! به يه جاي خوبش که ميرسه. بعدش که قراره همه چي رو دور ملال آور خودش بره، بيننده ديگه احتياجي به تماشا کردن نداشته باشه و تيتراژ بياد و فيلم تموم بشه.
حتي خيلي وقتا که فيلما به خوبي و خوشي تموم ميشن، يا حتي نه خيلي بد تموم ميشن به اين فکر مي کنم خب که چي؟ شخصيتاي فيلم دور از چشم ما دوباره وارد روند روزمره ي زندگي شون مي شن! شايد اين مشکلي که اين جا حل شد، دو ماه ديگه از يه جاي ديگه سرباز کنه.... شايد....
زندگي اصلا شبيه فيلماي سينمايي نيست... يه قصه ي بي تيتراژه...