چيزاي خوبِ زندگي گاهي همين طوري براي خودشون تموم مي شن و حتي فرصت نمي شه بدرقه اشون کني،چه برسه اينکه يه تيتراژ بسازي و بزني تنگش!
...
به حق شباهتي که بهم داريم... واقعا راست ميگي.... :)

...

منم تنبل شدم ، ديگه مهربون و احساساتي نيستم ، دارم ياد ميگيرم از آدما توقع هيچي نداشته باشم ،...

نسبت به تو يه حال مبهم آگاهي و ناآگاهي دارم ....

دل گرفتگي ...

الکي به جهت مظلوم نمايي صفت طفلکي براي خودت جور نکن سعادت که من امشب و البته اخيرا خيلي روزها به ميزان زيادي کج خلق تشريف دارم !

چيزهاي خوب زندگي گاهي بي مقدمه و مبهم تموم ميشن

يه آگاهي شبيه اين که آدم ها خيلي چيز هارو ميدونن

گفتي گلدون ...

شايد باورت نشه ولي توي دنيا آدم هايي هستن که بدون ابن که لازم باشه کسي بميره تا قدرشو بدونن

...

ولي ما خوشبختيم طهورا...
نيستيم؟ همين الان يهويي توي لينکات اسم صدف به چشمم خورد(دبستان که بودم و اون راهنمايي بود همسرويسي بوديم) وبلاگش رو که باز کردم يه خاطره از قبل عيد هاي راهنمايي خوندم....
دلم وا شد...
ما خوشبختيم... لااقل به خاطر همون ميز شستن هاي قبل از عيد سال هاي راهنمايي.... حتي اگه اين زندگي تيتراژ هم نداشته باشه... :)

طهورا...
به حق شباهتي که بهم داريم قسم مي خورم!
که يه قسمت طوويلي از عمرم رو آرزو مي کردم که زندگي مثل فيلماي تلويزيوني باشه! به يه جاي خوبش که ميرسه. بعدش که قراره همه چي رو دور ملال آور خودش بره، بيننده ديگه احتياجي به تماشا کردن نداشته باشه و تيتراژ بياد و فيلم تموم بشه.
حتي خيلي وقتا که فيلما به خوبي و خوشي تموم ميشن، يا حتي نه خيلي بد تموم ميشن به اين فکر مي کنم خب که چي؟ شخصيتاي فيلم دور از چشم ما دوباره وارد روند روزمره ي زندگي شون مي شن! شايد اين مشکلي که اين جا حل شد، دو ماه ديگه از يه جاي ديگه سرباز کنه.... شايد....
زندگي اصلا شبيه فيلماي سينمايي نيست... يه قصه ي بي تيتراژه...