من خطِ اولِ یک نوشته ی کسالت بارم.

جا مانده ام بین تمام نوشته ها از نگاه آدم ها.

گفتم تو بخوانی ام،

تو ببینی ام،

زیر نگاهِ مهربان و گرم و حامی ِ تو،

تن در بدم به هزار خط، رج به رج شدن،

به هزار صفحه، ورق ورق شدن،

به جلدهای متعدد،

به تمامِ سیاه های ریز و کنار همی که آدم ها کلمه می خوانندش ولی،

ته ته اش،یک نقطه ی کوچک مشکی ام روی نونِ پایانی،

که از "با" بسم الله نقشه کشیده بود توی مردمکِ چشم های تو خانه داشته باشد....

همین .