من نشستم و منتظرم آرزوهایم بیایند به سمتم  .

خب نمی آیند.

می خواهم بلند شوم و برم دنبالشان،

اما نمی دانم کدام وری برم؟ چه جوری برم؟ اصلا باید برم؟

مانده ام ورِ دلِ فکر و خیالاتِ خودم و فکر می کنم کسی که حتی پای رفتن ندارد،چرا باید خوابِ بال زدن ببیند؟

امان از این مُشَبّکِ فاصله ها،

که نورِ "خواستن" را از آن ورِ روزنه ها، به تمام سلول های چشمم می ریزد اما دستم به "داشتنش" نمی رسد.