راستش هوای پر زدن یک وقت هایی شدید حال آدم را دگرگون می کند.

مثلا این روزها که هوا،هوای خرمشهر است.یا دیروز که بابا گریه می کرد.اصلا کسی تا به حال چند بار دلتنگی های یک مرد را دیده؟

نسیم شهدا هروقت گذشته،ما به دنبالش نگران دویده ایم که:

چه عطر خوبی....نکند ما توی روزمرگی ها و بی تعهدی هاو منفعت طلبی ها و بی خیالی هایمان بمیریم،درحالی که شما همیشه زنده اید.

شما از دست کدام کار خیر روزی خوردید که تا همیشه عاقبتتان روشن ماند؟

دنبالشان دویده ایم تا رد بال هایشان،دور بازوهای ما معجزه کند.

این هایی که توی عکس ها انقدر خاکی افتاده اند،هنوز که هنوز است یادشان در سوم خرداد،غبار فراموشی از ذهن شهر پاک می کند.

بعضی ها هم مثل بابا غبار از دلتنگی شان می رود کنار.

شما با معرفت هایی که هوای شهر را هنوز به عطرتان عوض می کنید، می شود هوای دلتنگی های این رزمنده ی تنها را هم داشته باشید...؟