آدم ها توی تنهایی هاشان یکدفعه لرزشان می گیرد

می بیینند هوای منفرد بودن هم عجیب سرد است، چقدر فکر های سوز داری توی خلوت درونشان راه پیدا کرده،

بعد میروند توی لایه های درونی تر،توی تنهایی های عمیق تر، مثل پتو بیشتر به خودشان می پیچند

آدم ها توی به خود پیچیدن هاشان یکدفعه گُر می گیرند

می بینند عجب هوای داغِ ملتهبی توی آن ها زندگی می کرده و خبر نداشتند

بعد وقتی توی این داغی، حجم کلمه هایشان،فکرشان و دلشان انقدر زیاد شد که دیگر توی خودشان نگنجیدند،

از خود بی خود می شوند

آدم ها توی از خود بی خود شدن هایشان، دل-دیوانگی می کنند

تپش های نا منظم دارند، بهانه های مبهم دارند،دلشان "ذکر_لازم" می شود

بالاخره توی این بالا و پایین پریدن های دل قرار است دانه ریز های سرگرمی از دانه درشت های علاقه و دلگرمی جدا شود

باید یکی برای این دلِ درحال تصفیه  بخواند الا بذکر الله تطمئن القلوب....

آدم ها، تنهایی هاشان، دل های حالی به حالیشان؛

با همین ذکر های آرام است که شریف می شود.