ما برگشتيم ولي دستامون و دلمون رو کنار ضريح جا گذاشتيم....

سلام دختر عمو.....پس تو هم راهي هستي.....منم اولين بارمه که کربلا قسمتم شده و تا به حال مکه نرفتم....يه جورايي مثل هميم؛) من حتما دعات مي کنم و از خدا مي خوام که کربلا رو هم قسمتت کنه.تو هم براي من اين کارو بکن.خلاصه فاميلا با هم بده بستون دارن ديگه؛).راستش منم نگرانم،نمي دونم چه جوري بايد خودمو آماده کنم.البته وقتي از اين فکرها مي کنم بلافاصله يادم مي افته که تا همينجاش،خودشون دستم رو گرفتند و راه بردند،من که از خودم چيزي نداشتم،پس اونجا هم خودشون حال و هواي خوب و زيارتِ با کيفيت رو روزيم مي کنند انشاءالله....تو هم توکل کن به خدا!...اين سفرها يک جوري مهاجرت از "خود" آدمه....خودِ قديمش رو آدم جا مي گذاره و مي ره تا خود جديدش رو از خدا تحويل بگيره و کيه که شک داشته باشه توي سخاوت و بزرگي و خيرخواهي اين ميزبان؟....مافقط مي تونيم بي چيزي و بي کسي و نداري خودمون رو ببريم.....خدا به همراهت و دعا يادت نره:)

اگر قابل باشم دعاگو هستم :)

سلام.ممنون

انشاءالله به زودي دوباره کربلا قسمتتون بشه خانم کريمي........دعا کنيد حالِ خوبِ ماندگار باشه و دست پر برگردم.خودتون مي دونيد که چقدر و چه مدلي به يادتونم....:):*

منم خيلي زياد اين عکس رو دوست دارم...ممنون:)...انشاءالله قسمت شما بشه.....:):)

به روي چشم رفيق جان:)