عَلی ثَلاثةِ الذّینَ خُلِّفوا حتّی اِذا ضاقَت عَلیهِمُ اَلارضُ بِما رَحُبَت

                          و ضاقَت علیهِم اَنفُسُهُم

                          و ظَنّوا اَن لا مَلجَا مِن اللهَ اِلّا اِلیه

                          ثُمَّ تابَ عَلَیهِم لِیَتوبوا اِنَّ اللهَ هوَ التَوّابُ الرحیم. 118-توبه

                        تا آنجا که زمین با همه ی وسعتش بر آنها تنگ شد

                        حتی در وجود خویش،جایی برای خود نمی یافتند

                        و دانستند پناهگاهی در برابر عذاب خدا،جز رفتن به سوی او نیست

                        سپس خدا رحمتش را شامل حال آنها نمود تا (توانستند) توبه کنند

                        زیرا خداوند بسیار توبه پذیر و مهربان است.

                                        دلتنگم و دیدارِ تو درمانِ من است

                                        بی رنگِ رخت،زمانه زندان من است.....