برآ ای صبح امید از گریبانِ افق،امشب

که دیر افتاد عهدِ هجر و دورِ انتظارِ من

به چشمِ خسته تا کی بر سرِراه تو بنشینم

که باز آیی و باز آید امیدِ دل، قرارِ من

گهی بیهق گهی ری،گاه در سرخاب می گردم

اسیرِ سَر سَرِ جبر است برگِ اختیارِ من

حمیدا بی حضور دوست لطفی نیست هستی را

هوایِ کوی او دارد دلِ امیدوارِ من....